Violet Zerotta’s Hasty Marriage - Bölüm 14

Evle ilgili içini kemiren pişmanlık, Violet’in bir önerisiyle tamamen çözüldü:

“Evi birine kiraya verelim.”

Bu fikir birden aklına gelivermişti.

Halk arasında her zaman ev sıkıntısı olurdu. Evet, bu ev biraz ücra bir yerdeydi ama geniş ve temizdi. Elbet birileri burada yaşamak isterdi.

“Çok yüksek kira istememize gerek yok. Sadece iyi bakmalarını isteyelim yeter. Belki ileride tekrar gelip ziyaret etmek için bir bahanemiz olur. Ne dersin?”

Ev resmi olarak Aldrick’in üzerine kayıtlı olduğundan, Violet onun onayını bekleyerek konuşmuştu.

Her zaman olduğu gibi Aldrick sadece, “Olur, kulağa hoş geliyor,” dedi.

Zaten onun Violet’in tüm fikirlerine böyle cevap verme gibi bir huyu vardı.

Bu yüzden bazen Violet, onun fazla uyumlu olduğunu düşünüyordu.

Sanki hiç kendi fikri yokmuş gibi davranıyordu. Ne dese kabul ediyor, ne önerse onaylıyordu.

Ama bir konuda asla taviz vermiyordu: yatak meselesi.

Hâlâ kesinlikle ikisinden birinin yerde yatmasına izin vermiyordu.

Violet, o ilk geceyi düşünmeye başladığından beri onunla aynı yatakta uyumaktan rahatsızlık duymaya başlamıştı. Aldrick’in güçlü bedeni ve yaydığı sıcaklık hoş olsa da bu kadar yakın uyumak içini sıkıyordu. Bir de… ya uyurken Violet’e bir şey yaparsa? Bu düşünce onu korkutuyordu.

Ama aradan bir hafta geçmesine rağmen, Aldrick’ten böyle bir davranışa dair en ufak bir işaret bile olmamıştı.

Ona dokunmak şöyle dursun, yan dönüp istemsizce bile yaklaşmamıştı.

Geçen sakin günlerin ardından Violet kendince bir sonuca vardı:

Aldrick’in böyle bir niyeti hiç yoktu.

Neden böyle olduğunu uzun uzun düşündü. Sonunda kendince mantıklı bir açıklama buldu.

Aldrick muhtemelen çok gençti ve bu tür şeylerden hiçbir şey anlamıyordu.

Violet için bu, içten içe büyük bir rahatlamaydı. Aldrick’in bilgisi yoksa, en çok korktuğu o “şey” de asla gerçekleşmeyecekti.

Belki böyle devam edebiliriz, diye düşündü. Hiçbir şey olmadan, huzurlu bir çift gibi yaşarız. Kimseye de söylemeyiz olur biter!

Bu düşünceler Violet’in Aldrick’e olan sevgisini daha da derinleştirdi.

Ah, kocam nasıl bu kadar harika olabilir ki? O aşırı yakışıklı yüzü, uzun boyu, sağlam vücudu… ve üstüne üstlük bu kadar iyi kalpli olması.

Artık babası Baron Zerotta’ya bile teşekkür edesiydi bu evliliği ayarladığı için.

Ve böylece Violet, içten içe bir dilekte bulundu:

Kocası hep böyle saf ve nazik kalmalıydı.

Ama tabii ki, hayat hiçbir zaman insanın umduğu gibi ilerlemezdi.

* * *

O gün, Aldrick’in evindeki son günleriydi.

Sadece bir gece daha kalacaklardı. Sonrasında buradan ayrılacaklardı. Belki sonsuza dek değil, ama öyle uzak bir yere gidiyorlardı ki, geri dönmek kolay olmayacaktı.

Evi kiraya vermek çok kolay olmuştu. Köye inip Bayan Margaret’ten evi gözetmesini rica etmişlerdi. O da seve seve kabul etmişti.

Kira zaten oldukça uygun tutulmuştu. Üstelik gelirinin tamamını Bayan Margaret’e bırakacaklarını söylediklerinde, kadın çok duygulanmıştı.

Her şey hazırdı. Şimdi geriye sadece birkaç parça eşyayı toparlamak kalmıştı.

Violet, seyahat sırasında ihtiyaç duyabilecekleri şeyleri büyükçe bir torbaya yerleştiriyordu.

Doğal olarak Aldrick de yardım ediyordu. Küçük giysileri katlayıp, ıvır zıvırları sicimle bağlayarak düzenliyordu. Ellerinin bu kadar becerikli oluşuna şaşıran Violet, onun da uzun süre yalnız yaşadığını tahmin etti.

“Violet.”

Tam o, evin her köşesini son bir kez kontrol ederken Aldrick seslendi.

“Hımm? Ne oldu?”

“Şunu da götürecek miyiz? Önemli gibi duruyor.”

Kırmızı ipek kumaşa sıkıca sarılmış bir bohçayı önüne bıraktı.

“Ah, o şey…”

Violet’in yüz ifadesi biraz karmaşıklaştı. Keskin gözlü Aldrick bu durumu hemen fark etti.

“Gerek yok. Bırakalım gitsin. Artık ihtiyaç yok.”

“Neden? Ne bu?”

Aldrick, Violet’in ifadesine bakarak iyice meraklanmıştı. Violet kısa bir tereddüdün ardından, saklamasına gerek olmadığını düşünüp bohçayı açmaya karar verdi.

“Öyle özel bir şey değil. Sadece…”

Kırmızı ipeği açtığında, koyu yeşil saten üzerine altın iplikle işlenmiş törensel bir pelerin çıktı ortaya.

Violet’in kendi elleriyle yaptığı bir şeydi bu.

Dikiş ve nakış onun gerçekten iyi olduğu tek alandı.

Evde yalnızken, zamanını değerlendirmek ve aklına kötü düşünceler gelmesini engellemek için başlamıştı yapmaya. Neredeyse bir yıl olmuştu bitirip kaldıralı.

“Elimde kalan parayla biraz kumaş ve iplik almıştım. Önce elbise yapacaktım ama… zaten hiçbir baloya gitmiyorum ki, gerek duymadım. Sonra da bunu yaptım, olur da bir gün lazım olur diye. Ama artık sen bir lord olduğuna göre, daha iyisini yaptırabilirsin. O yüzden bırak gitsin.”