Violet Zerotta’s Hasty Marriage - Bölüm 13

Ama onun içinde ne hissettiğini asla tam olarak bilememişti. Bunu öğrenme şansı hiç olmamıştı. Sanki şimdi, ilk kez bir parçasını görebilmiş gibiydi.

Demek artık gerçekten evli bir çift olduk. Gerçekten Aldrick’in karısıyım. Ve Aldrick de gerçekten benim kocam…
Evli.
Bu kelime kulağa fazlasıyla mahrem geliyordu.

Violet’in kalbi tam taşmak üzereyken…

Ansızın içini ürperten bir düşünce belirdi zihninde. Hiç yoktan aklına gelen bir anının tetiklediği bir şeydi bu.

Balayı… evlilik… bu da demek oluyor ki… gerdek?

Neden bu düşüncenin birden aklına düştüğünü hiç bilmiyordu. Sanki beyninde bir ışık yanmıştı. Ve bir kere geldi mi, gitmeyi reddetti. Violet’in yüzü bir anda bembeyaz kesildi.

Evet, doğruydu. Hâlâ tam anlamıyla bir evli çift sayılmazlardı. Aralarında hâlâ tamamlanmamış bir şey vardı.

İllo’da, bir düğün yapılmış olsa bile, eğer evlilik gerdek ile tamamlanmazsa, hukuken geçerli sayılmıyordu.

Aldrick’in durumunda, muhtemelen komutanına sadece bir belge göstererek onay almıştı—zaten bunu doğrulayacak gerçek bir yol da yoktu.
Ama şimdi, bu ani farkındalıkla birlikte, Violet’in içi huzursuzlukla doldu.

Gerdeğe girmek istemiyordu. Hâlâ kulaktan dolma o korkunç hikâyeleri hatırlıyordu.

Çok acı verici olduğu, dayanılmaz olduğu, kadınlar için hiçbir güzelliği bulunmadığı söylenirdi.

Ama bunu sonsuza dek erteleyemezdi. Artık düzgün bir evlilik hayatına başlamışlardı. Eğer bu gerçekleşmezse, her şey geçersiz sayılabilirdi.

Beyazlaşan yüzü yavaş yavaş karardı.

Bir şekilde bu işi tamamlaması gerekecekti.

Her zamanki gibi, Violet kendini pozitif düşünmeye zorladı, neredeyse alışkanlık haline gelmişti bu.

Herkes yapıyorsa, belki de hayal ettiğim kadar kötü değildir. Sonuçta dünyadaki tüm evli çiftler bir şekilde bunu başarıyor…

Ne olduğunu tam olarak bilmiyordu. Nasıl yapıldığını da. Ama insan bilmediği bir şeyden korkamazdı, değil mi? Cesaretini toplamaya çalıştı.

Üstelik… Aldrick olursa… belki de o kadar kötü olmaz. Eğer oysa… dayanılmaz olmaz.

Hayalini kurduğun onca korkunç koca vardı, değil mi? Aldrick ise öyle biri değil. Evet, onunla birlikte olursan her şey yolunda olur.

Violet kendi kendini teselli etti.

Ama sonra, başka bir düşünce kafasını kurcalamaya başladı:

Peki ya Aldrick neden bu konuda hiç konuşmamıştı?

Duyduğu kadarıyla, gerdek ritüeli erkeğin başlattığı bir şeydi.

Ama Aldrick, düğün gecesinde de, dün savaştan döndüğünde de, bu yönde tek bir imada bile bulunmamıştı.

Bu düşünce, küçük ama inatçı bir soru gibi aklında yer etti.

* * *

Ertesi hafta boyunca Violet ve Aldrick, taşınma hazırlıklarıyla meşguldü.

Ve o süre boyunca, Violet’in endişelenmesine sebep olacak hiçbir şey yaşanmadı.

Aldrick, tam da bir şövalye gibi, son derece centilmen biriydi.

Violet’e karşı her zaman saygılıydı. Ve iri yapısına rağmen şaşırtıcı derecede nazik ve sessizdi.

Sahip olduğu fiziksel gücü düşündüğünde, böylesine yumuşak huylu olması Violet’in içini rahatlatıyordu. Çünkü, dolaylı da olsa, Aldrick gibi bir adamın kötü niyetli davrandığında ne kadar korkutucu olabileceğini tahmin edebiliyordu.

Hazırlıklar uzun sürmedi. Zaten çok az eşyaları vardı. Konuşup karar verdikten sonra, bir iki gün içinde evden ayrılmaya karar verdiler.

Yine de Violet, bu evi arkasında bırakacak olmanın verdiği derin bir bağlılık hissiyle doluydu. Son üç yıldır burası onun yuvası olmuştu. Evin her köşesinde onun emeği vardı. Deneme yanılma yoluyla öğrenmiş, büyük bir özenle ilgilenmişti burayla.

“Böyle ansızın bırakıp gitmek… gerçekten yazık. O kadar uğraşıp temizlemiştim, tamir etmiştim her yeri…”

Violet, yola çıkmadan önce Aldrick’e son bir kez bahçeyi gösterirken mırıldandı.

“Bahçedeki tavuklar ne olacak peki? Dağa salarım desem, tilkiler bir günde yer. Ah… kumaşçı Margaret Hanım’ı da bir daha göremeyeceğim. En azından veda etsem mi? Hiçbir tanıdığım yokken bana o kadar iş verdi, ona çok minnettarım.”

Aldrick gelmeden önce, Violet bu kadar konuşkan biri olduğunu fark etmemişti bile.

Belki de artık biri dinlediği içindi. Violet, büyük bir doğallıkla konuşuyordu. Ve Aldrick, en ufak bir bıkkınlık göstermeden onu dinliyordu.

Ara sıra şöyle şeyler söylüyordu:
“Ev bambaşka olmuş. Emek verdiğin çok belli.”
veya
“Artık böyle şeyleri yapmana gerek yok. Ne kadar zorlandığını düşününce kendimi kötü hissediyorum.”

Bu sade sözler, Violet’in kalbini yeterince tatmin ediyordu.