That Lady’s Stalker (Novel) - Bölüm 5

Olivia bu duygunun bir ay boyunca izlediği rutinden kaynaklandığını ve artık ortadan kalktığını düşünerek kendini rahatlattı. Boş kalbinden kurtulmaya kararlı bir şekilde Oliver’a emretti,

“Hey, koş.”

“Sıkıldıysan salona git.”

Odasında sessizce kitap okuyan Oliver, onun ani ziyaretinden rahatsız olmuştu.

“Sana beş saniye veriyorum.”

“Sosyal ortamlara bile gitmezken beni neden rahatsız ediyorsun?”

“Beş.”

“Beni rahat bırak!”

“Dört.”

“Lütfen!”

“Üç.”

“Kahretsin, geç doğmak suç mu?”

“İki. Oliver, konuşmak yerine ayağa kalksan iyi olur.”

Olivia’nın uyarısı üzerine Oliver gözlerinde yaşlarla ayağa kalktı. Onunla dalga geçip hemen dönmeye niyetlenmişti ama kapının yanında dikilen Olivia’nın yanından öylece geçip gidemezdi.

“Yüz ifadeni beğenmedim.”

* * *

Birkaç dakika sonra Oliver derin bir iç çekti ve masasından bir mektup kâğıdı çıkardı. Olivia’nınkiyle aynı renkteki saçları karıştırılmış gibi görünüyordu ve giydiği gömleğin birkaç düğmesi eksikti.

Dişlerini sıkarak yazmaya başladı.

[Lütfen çabuk gel. Oliver Flonari.]

“Bunu Komutan Asher Brescobaldi’ye teslim et. Olabildiğince çabuk.”

Oliver’ın içten yakarışı Asher’a ulaşmış olsa da, ayrıldıktan sadece bir hafta sonra Flonari malikânesine geri dönmüştü.

Ve Olivia’nın endişeleri daha da derinleşti.

* * *

“Aman Tanrım, bu sapıklık.”

Çok geçmeden yüksek sosyetede Komutan Asher’ın Olivia’yı takip ettiğine dair söylentiler yayıldı. Olivia uzun bir aradan sonra salona döndüğünde, kendini garip hissederek gülümsemeye zorladı.

“Leydi Flonari, iyi misiniz? O kasvetli, korkutucu adam beni takip etseydi, bir gün bile dayanamazdım!”

“O kadar da korkunç değil…”

“Onu savunmak zorunda değilsiniz. Herkes zor bir durumda olduğunu biliyor.”

Herkes onun için endişeleniyordu. Eğer Asher dışarıda beklerken böyle şeyler söylediklerini duysaydı, bu onu kesinlikle incitirdi.

Yine de Olivia onu daha fazla savunmamayı tercih etti. Aslında Asher’ın onu içeriye kadar takip etmemiş olmasından dolayı rahatlamıştı. Herkesin zihninde onun nasıl algılandığını bir kez daha fark etti.

Şarkıların nazik sesi, genç hanımların kahkahaları, çayın güzel kokusu ve ona odaklanmış ilgi; hepsi sevdiği şeylerdi ama garip bir şekilde, alışkın olduğu her şey bugün ona rahatsız ve tatsız geliyordu.

Oldukça garipti.

* * *

Olivia malikâneye dönen arabanın içinde, at sırtında onu korur gibi takip eden Asher’a baktı. Sanki onun bakışlarını hissetmiş gibi, arabanın yanında koşan at uzaklaşmaya başladı.

Geri döndüğünde, o da aynıydı. Onu son gördüğünden bu yana sadece bir hafta geçmişti ama sanki yıllardır birbirlerini görmemişler gibi kızarmış bir yüz ve duygu dolu gözlerle ona bakıyordu.

Ancak onun yaklaştığını hisseder hissetmez içgüdüsel olarak burnunu tuttu ve tereddütle geri adım attı.

Biraz rahatsızlık hisseden Olivia, adamın parmaklarından kan damladığını fark edince durdu. Zafer şöleninde yaptığı gibi ona mendilini uzatmaya niyetlenmişti ama onun kaçmaya hazırmış gibi geri çekildiğini görünce bu fikrinden vazgeçti.

* * *

Ona bakmaya devam etti, hâlâ yaklaşmıyordu ama bir şey değişmişti: gönderdiği mektuplar durmamıştı.

Ona her gün yazıyor, tek bir günü bile kaçırmıyor, ziyaret notlarının yanı sıra mektuplarında duygularını da döküyordu. Dahası, kız onun peşinden koşmadığında, onun etrafında eskisinden daha yakın bir şekilde dönüyordu.

İçinden taşan duygularla ne yapacağını bilemeyen biri gibi görünüyordu.

Olivia çenesini pencere pervazına dayamış, Asher’ın yanan kulaklarını saçlarıyla örtmesini izliyordu. Ne zaman yakınlaşmak üzere olduklarını hissetse, adam yine geri çekiliyordu.

Özgüvenden yoksun bir adam çekici değildi ama bunu açıkça haykırdığında bile, adam herhangi bir gerçek eylemde bulunmadan onaylarcasına başını sallamakla yetindi.

“Onu kendi başına nasıl yaklaştırabilirim?

Olivia’nın aklından sayısız düşünce geçerken, Dük’ün konutuna vardıklarında birden aklına parlak bir fikir geldi.

Eninde sonunda ona yaklaşmaktan başka bir şey yapamayacaktı.

Çarpık bir gülümsemeyle kendine güveninin arttığını hissetti.

* * *

Şimdi geriye dönüp baktığımda, böyle bir düşünceye nasıl kapıldığım hakkında hiçbir fikrim yok.

O zamanlar seni yakalamaya o kadar odaklanmıştım ki başka hiçbir şeyi, kendi duygularımı bile göremiyordum.

Peki, neden seni yakalama ihtiyacı hissettim? Sebebini bilmeme imkan yoktu.

O zamanlar yaptıklarım için makul bir gerekçem olduğunu sanıyordum ama bu sadece uyduruk bir bahaneymiş.

O sırada ne düşünüyordun? Sürekli yakınlaşma çabalarım sana ağır mı geliyordu?

Öyle olamayacağını biliyorum. Muhtemelen bunalacak kadar hoşuna gitmiştir – hatta burnun kanayacak kadar.

Olivia onun kanayan görüntüsü aklına geldiğinde küçük bir kahkaha attı. Yüzünün kan kadar kızardığını ve tamamen telaşlı göründüğünü hatırladı.

Bir kez daha geçmişin anılarına daldı.