That Lady’s Stalker (Novel) - Bölüm 4

Ama bu ‘ama’ her zaman bir sorundu. Asher’ın sezgileri oldukça kuvvetliydi. Henüz atından bile inmemişti ama Olivia’nın nerede olduğunu sayıklarken uşağa tuhaf bir bakış attı.

Olivia kâhyanın sadece sırtını görebilmesine rağmen, onun arkasındaki Olivia’nın saklandığı bölgeyle aşırı derecede ilgilendiğinden emindi. Aksi takdirde Asher’la göz teması kurmazdı.

‘Kesinlikle mükemmel bir şekilde saklandım… Uşak!’

Teslimiyet duygusuyla dışarı fırlayıp Asher’la yüzleşmeye karar verdi ama bunu yapar yapmaz Asher’ı yüzü kızarmış bir halde kendisine boş boş bakarken yakaladı.

Sağlam siyah at ön ayaklarını kaldırdı ve koşmaya başladı. Bir toz bulutu içinde geride kalan Olivia, Asher’ın küçücük bir noktaya dönüşmesini izledi ve içini bir boşluk duygusunun kapladığını hissetti.

Sonra içinde garip bir inatçılık yükselmeye başladı. O ateşli gözlerle ona her baktığında, kızarıyor ama asla yaklaşmıyordu, bu onu doğrudan bir aşk itirafından bile daha fazla rahatsız ediyordu. Hayal kırıklığı duygularının ana sebebiydi.

‘Benden kaçıyor mu?’

Bakalım bunu daha ne kadar sürdürebilecekti?

O günden beri Olivia, Asher’ı yakalamayı takıntı haline getirmişti. Asher ondan kaçtıkça Olivia asıl amacını unutmaya başlamıştı. Onun aşk itirafını reddetme ve bir daha yanına gelmemesini isteme niyeti çok uzaklara gitmişti.

Geriye kalan tek şey onun sesini duymaya olan kararlılığıydı.

Bugün de Olivia gözleri alev alev yanarak Asher’ın peşinden gitti.

“Eğer seni yakalarsam…!”

Lanet olsun.

Asher inanılmaz derecede hızlıydı. Daha da kötüsü, Olivia ona yetişmek için çabalarken ara sıra durup onu bekliyordu. Olivia bir an durdu, boğazından çıkacakmış gibi hissettiği nefesini tuttu.

Bu hızla giderse onu yakalayamayacaktı.

Çok geçmeden, bakımlı yürüyüş yolu yerine konutun arka tepesine çıkan ormanın kenarına varmışlardı. Olivia tereddüt edip vazgeçip geri dönüp dönmemeyi düşünürken, bir adım öne çıktı.

“Ah!”

Çıkıntılı bir ağaç köküne takıldı ve düştü.

Avuçları acıdı ve dizleri zonkladı. Yüzünü buruşturup ayağa kalkmaya çalışırken, yakınlarda aniden yüksek bir ses patladı.

“Olivia!”

Alçak, derin ses çaresizlikle ona seslendi. Ses tonundaki aciliyet sanki bir okla vurulmuş gibi hissettiriyor, içini umutsuzlukla dolduruyordu.

Sesinin yabancılığı karşısında afallayan Olivia, Asher koşarak yanına gelip onu tepeden tırnağa incelerken şaşkınlıkla gözlerini kırpıştırdı. Gözlerinin etrafındaki kırmızımsı renk tonuyla yüzündeki acılı ifade, gören herkesin iç çekmesine yetecek kadar zorlayıcıydı.

Bir de sözcüklerin hızlı akışı vardı.

“Ah, dizin… Yaralanmana nasıl izin verdim? Ölmüş olmalıydım. Kahretsin, kahretsin!..”

Kelimeler biraz tuhaftı ama hafif hırıltılı, alçak sesi Olivia’nın kulaklarını ısıttı – tam onun tipiydi. Asher’ın elleri panik içindeymiş gibi titriyordu ve Olivia da aynı şekilde kafasının karıştığını hissetti.

Asher onu sadece yüzüyle değil sesiyle de büyülemişti. Kalbinin hızla çarpmasına aldırmadan, Asher telaşla hareket ederken onun kolunu sıkıca kavradı. Onun irkilmiş gözlerinin içine gülümsedi.

“Seni yakaladım.”

Geniş gözleri parıldamaya başladı.

* * *

Asher her gün Flonari’lerin evine gelmeye başlayalı neredeyse bir ay olmuştu. O akşam Olivia günlüğüne bugünün ‘tarihi bir gün’ olduğunu yazdı.

Ertesi gün Olivia bir mektup aldı, Asher’dan gelen bir mektup. Bu sadece bir ziyaret değildi; farklı bir şeydi.

“Yok artık, Komutan böyle küçük çatışma bölgelerine gerçekten kendisi mi gidiyor?”

Oliver memnuniyetsizlik içinde somurtan Olivia’ya dilini şaklattı. Olivia çoktan aşık olmuştu.

“Askerlerin morali için gerekli. Ayrıca, Dune Krallığı’nda olayların ne zaman tırmanacağını asla bilemezsiniz…”

“Bunu kim bilmez ki?”

Olivia bağırarak ve hışımla seradan çıkarken Oliver tek başına kalmış, kitabı büyük bir sesle kapatmıştı.

Komutan Asher’ın bu cadıya neden bu kadar aşık olduğunu bir türlü anlayamıyordu. Dışarıdan iyi görünüyordu ama içinde neredeyse bir iblis vardı. Çok fazla acı çekmeden fikrini değiştireceğini umuyordu.

Oliver inanamayarak başını salladı.

Mektuplar ertesi gün ve ondan sonraki gün de devam etti. Asher mektuplarında Olivia’nın yaralı diziyle ilgili endişelerini dile getiriyor ve ona olan özlemini döküyordu.

Olivia, sonunda onu yakaladıktan sonra tekrar kaybetmenin verdiği kızgınlığın mektupları okudukça kaybolduğunu hissetti.

Cevap vermese de gizlice onun dönüşünü bekledi. İçinde açıklanamaz bir boşluk vardı. Penceresinden görünen saçak ağacı tuhaf bir şekilde yalnız görünüyordu.

O zamanlar yüzünü gerçekten sevmiştim. Elbette sesinizi de beğenmiştim.

Bu yüzden, bakışlarınızın ağır olduğunu düşünsem de, sizi beklemiş olmalıyım.

Geriye dönüp baktığımda, sen çatışma bölgesine gittiğinde kalbimin nasıl sıkıştığını tarif edemem.

Sana bir şey olmasından endişe ettim. Yaralanmandan korktum.

Mantıken bunun olmayacağını düşünüyordum ama kalbim aksini hissediyordu.

Seni son göreli sadece bir ay olmuştu ama yine de böyle hissediyordum.