That Lady’s Stalker (Novel) - Bölüm 2

Özlediğim sevgilime.

Bugün senin hakkında haberler duydum. Genelde ilk senden duyardım ama bugün duymadım.

Salondaki tüm genç bayanlar beni yakından izliyordu. Bunu günlerdir yapıyorlardı, ama bugün farklı hissettim.

Bakışları… tuhaftı.

Belki de bu yüzden, sen gittiğinden beri her gün kalbime ağır gelse de, bugün özellikle yoğun hissediyorum.

Sanki karanlık tarafından yutuluyormuşum, boğuluyormuşum gibi geliyor.

Olivia mektup kağıdının üzerine yayılan mürekkebe bakarken, sertçe bastırdığı kalemin ucunu hızla kaldırdı. Vücudu yere yığıldı.

Her harfi yazmak bir mücadele gibi geliyordu. Bir süre boşluğa baktıktan sonra elini tekrar hareket ettirdi.

Seni özledim, Asher.

Aşkım benim. Seni özlüyorum. Seni özlüyorum. Seni özledim. Seni özledim…

Yuvarlak izler mektup kâğıdında bir kez daha derin izler bıraktı. Olivia kollarını kendi etrafında sıkıca sardı. Titreyen vücudu sakinleşmeyi reddediyordu.

Asher, sevgilim, seni çok özledim. Ona söyleyebildiği tek şey buydu. Seni özlüyorum. Seni seviyorum. Çok geçmeden mektup bu iki cümleyle doldu. Olivia yeni bir kâğıt çıkardı.

İlk karşılaştığımız günü mutlaka hatırlıyorsundur.

O gün bana herhangi bir gün gibi gelmişti. Etrafta her zaman insanlar vardı.

Bir ana karakterin olması gereken bir zafer ziyafetinde bile.

* * *

“Bugün her zamanki gibi çok güzel görünüyorsun.”

Genç bir soylunun bu yorumu üzerine çevredekiler kahkahalara boğuldu, sanki bunun ne kadar yerinde bir iltifat olduğunu söylemek ister gibiydiler.

Olivia utançtan kızardı ama içten içe dilini şaklattı.

‘Genç soylu çirkin… hayır.’

Çirkin bir balığa benzeyen bir adamın görünüşünü zihinsel olarak eleştirirken, düşüncelerini hızla düzeltti. Ne kadar sosyetenin gözdesi olursa olsun, bir dil sürçmesi onu kaba bir kadın olarak damgalayabilirdi. Toplumda dedikodu her zaman yaygındı.

“Bu arada, Komutan bugün kasvetli görünüyor.”

Tıpkı şimdiki gibi.

Başkomutan Asher Brescobaldi, Hyrin Krallığı’na karşı yürütülen savaşın zafere ulaşmasında kilit rol oynamıştı ancak ulusal bir kahraman olarak kutsanmasına rağmen insanlar yine de ondan uzak duruyordu.

Siyah saçları kötü alametleri simgeliyordu. İblislerin rengiyle doğduğu için herkesin ondan korkması çok doğaldı.

Siyah saça karşı hiçbir önyargısı olmayan Olivia bile Asher’in kasvetli bir adam olduğunu düşünüyordu.

‘Gerçekten o kadar kötü biri mi?..’

Olivia başını eğerek Asher’ın terasa doğru uzaklaşan figürünü izledi. Adamın yüzünü görmeyeli epey olmuştu bu yüzden hafızası bulanıktı ama adam küçümsenmeyi hak edecek türden biri değildi.

Sadece sırtına bakınca bile…

Olivia bakışlarını hızla önüne çevirdi, neredeyse kızarıyordu. Yüzünü göremese de, sırtı şaşırtıcı bir adamın sırtıydı. Etrafındaki sırık gibi adamlara kıyasla farklı bir seviyedeydi.

Rahatsız edici koyu renk üniforma geniş omuzlarını ve uzun, biçimli bacaklarını gizlemek için hiçbir şey yapmıyordu. Aksine, onları daha da vurguluyor gibiydi. Arkadan gevşekçe bağlanmış uzun saçları, bakımlı bir atın kuyruğu gibi sırtından zarifçe akıyordu.

Uzun saçları tercih eden Olivia, giderek artan hayranlığını bastırmaya çalışarak elindeki kadehten bir yudum şampanya aldı. İlk kez birinin sırtından büyülendiğini fark ediyordu.

İdeal tipinin uzun saçlarıyla tanınıyor olması, genç soylular arasında kısa bir süre için saçlarını uzatma modası başlatmıştı.

Çoğu, omuzlarına ancak değen bu garip uzunluğa dayanamayıp saçlarını tekrar kestiriyordu ama birkaçı saçlarını omuzlarını geçecek kadar uzatmayı başarmıştı. Ne yazık ki, uzun saçlı garip gorillere benziyorlardı ve bu da bir sorundu.

Bu nedenle, Asher Brescobaldi dışında, uzun saç sosyetede artık nadir görülen bir şeydi.

Olivia dalgın düşüncelerinden sıyrıldı ve bir şekilde ünlü primadonna konusuna dönen sohbete yeniden katıldı. Bugün de sosyetenin yıldızı olarak parlamak için elinden geleni yapıyordu.

Olivia nihayet kalabalığın arasından sıyrılıp kendini bahçede bulduğunda Asher’ı fark etti. Meşe ağaçlarıyla kaplı dar bir patikada yürürken, insanların toplandığı küçük bir çeşmenin yanından geçerek, ziyafet salonundan gelen ışığın zar zor ulaştığı derin bir bahçeye girdi.

Bahçede, büyük bir meşe ağacının altında, Olivia’nın sarayın ziyafet salonunu ziyaret ettiğinde biraz soluklanmak için her zaman aradığı küçük bir bank vardı.

Ancak o gün, genellikle boş olan bu yeri biri işgal etmişti. Figür o kadar karanlıktı ki bir gölge mi yoksa bir insan mı olduğunu söylemek zordu.

“Ah…”

Bu Asher Brescobaldi’ydi, sırtı Olivia’nın zevkine mükemmel bir şekilde uyan bir adam.

Asher başını ona doğru çevirdiğinde Olivia’nın varlığını hissetmiş gibiydi. Giydiği donuk renklerin aksine, yüzü ay ışığında pırıl pırıl parlıyordu.

Düzgün bir alın, güçlü, erkeksi bir burun, sıkıca bastırılmış dudaklar ve Olivia’nınkilerle buluştuğunda altın renginde parlayan gözleriyle inkar edilemeyecek kadar çekiciydi.

Olivia’nın bakışları çenesindeki gerginliğe takıldı, sanki dişlerini sıkıyordu.

Neredeyse ilk kez bu kadar yakın bir mesafeden doğrudan onun yüzüne bakıyordu.

“İmparatorluğun ihtişamı… Ha?”