Portrait of An Arrogant Master - Bölüm 18

Herkesin Macy’ye karşı hoşgörülü davranmasının nedenini anlamadığından değildi. Rubens de ona karşı daha hoşgörülü olmaya başlamıştı.

İlk başta, onu vücuduyla baştan çıkarmaya çalıştığından şüphelenmişti, ama bu tür yanlış anlamalar bir iki gün içinde çabucak çözülmüştü.

‘Her küçük seste irkilen çekingen bir kızın böyle bir şey yapması mümkün olamaz.’

Macy, saflık derecesinde naif biriydi. Otçul bir hayvan gibi kırılgan ve önemsizdi, bu da onu zararsız gösterirdi.

Macy yerini iyi biliyordu. Ne zaman bir şey emredilse, itiraz etmeden itaat ederdi ve onun hoşlanmayacağı şeylerden kaçınacak kadar da dikkatliydi.

Uyarılmasından sonra, onun kimliği hakkında bir kez bile merak göstermedi. İtaatkar tavrı övgüye değerdi.

Bu, onu bile memnun ediyordu.

Rubens Krygen”in “Eren Wood” olduğu gerçeğinin asla kamuoyuna açıklanmaması çok önemliydi.

O uslu davranmaya devam ettiği sürece, Rubens daha da hoşgörülü olmaya hazırdı. Onu kucaklamak, o kadar küçük ve saf bir koku yayıyor ki, onun şiddetli uykusuzluğunu bir dereceye kadar rahatlatıyordu.

‘Belki de İsim’in böyle bir etkisi vardır.’

Her halükarda, İsim ustası birçok yönden Rubens’in kriterlerini karşılıyordu. Şimdi, bu ilişkiyi sorunsuz bir şekilde sürdürmesi gerekiyordu.

“Isabella, İsimle ilgili bir şeyden bahsetti.”

“Konunun Bayan Horton olduğunu biliyor mu?”

“Öyle görünmüyor.”

Krygen ailesinde Isabella tarafından rüşvet verilen bir hizmetçi vardı. Isabella, Rubens’in İsim’i ortaya çıkardığını muhtemelen bu hizmetçi aracılığıyla öğrenmişti. Rubens’in yüksek ateş geçirdiği gecelerin hemen ardından mektuplar göndermiş ve gizlice evinden ayrılmıştı.

Bunu bildiği halde Rubens, şimdiye kadar bunu görmezden gelmeyi tercih etmişti.

“Werfel’in hizmetçisiyle şimdi ilgilenmeli miyim?”

“Hayır. Bu, sonsuza kadar gizlenemeyecek bir mesele.”

Evlendiklerinde gerçek doğal olarak ortaya çıkacaktı. Üstelik, o hizmetçiyi kovmak, başka bir casusun yerleştirilmesine yol açabilirdi.

Durumu yakından izlemek ve Isabella’ya sadece sızdırılmasında sakınca olmayan bilgileri vermek daha iyi olurdu. Takip edildiğine dair bir işaret veya İsim ustasını bulma girişimleri olmadığı sürece sorun çıkmazdı.

“Werfel casusunun haddini aşmadığından emin olun; onları yakından izleyin.”

 ” Anlaşıldı, Ekselansları.”  

Kronen saygıyla eğildi.

Rubens, hoş olmayan kamu faaliyetlerine katılmış olduğu için her zamankinden daha yorgun hissediyordu. Dışarıdaki gürültü giderek artarken, şakaklarına bastırdı.

Pencereden dışarı baktığında, imparatorluk bandosunun geçit töreninin arabasının yolunu kapattığını gördü.

İdeal olarak, geçit törenini durdurup yoluna devam etmek isterdi, ancak Rubens Krygen, Dük, asosyal olmasıyla bilinse de, Krygen ailesi vatandaşlar tarafından sevgiyle karşılanıyordu.

Ailenin itibarı için buna katlanmak zorundaydı. Trompet sesleri yoğunlaşınca Rubens’in kaşları daha da çatıldı.

“Macy! Buraya gel! Bu tarafa gel, buradan daha iyi görebilirsin!”

Aniden, dikkatini çeken bir isim duyuldu.

Rubens sesin geldiği yere doğru baktı. Geçit törenindeki müzisyenlerin arasında, daha önce göz göze geldiği genç kadını gördü.

Geniş kenarlı şapkasına çiçekler takmış, buğday rengi saçları dalgalı bir şekilde sarkan Macy, onu çağıran genç kadına doğru ilerliyordu.

Adımları biraz garip görünüyordu, bu da yoldan geçenlerin ona bakmasına neden oluyordu. Sanki itilse düşecekmiş gibi görünüyordu. Etrafındaki bakışlara aldırmadan, Macy zorlukla hedefine ulaştı.

Hafif bir kızarıklık, biraz dolgun yanaklarına dokundu.

‘Oldukça iyileşmiş görünüyor.’

Yine de, dışarı çıkmadan önce daha fazla iyileşmesi iyi olurdu. Bu kadar acil olan neydi ki, böyle kalabalık bir yerde zorlanmak zorunda kaldı?

Rubens’in bakışlarında hoşnutsuzluk belirgindi. Tam o sırada, Macy’nin arkasında duran genç bir adam, onu kalabalıktan korumak için omuzlarına kollarını doladı.

Onunla aynı yaşlarda gibi görünüyordu, kıvırcık saçlıydı. Sert, bronzlaşmış parmakları onun cildine dokundu, tereddüt etti, sonra muhtemelen o fark etmeden tekrar sıkıca tuttu.

Macy onun dokunuşunun farkında değil gibiydi, gözleri geçit törenini izlemekle meşguldü.

‘Ne kadar dikkatsiz.”

Macy’nin derisi, damarları neredeyse görünür olacak kadar şeffaftı ve ipek kadar pürüzsüzdü. Rubens bu hissi en iyi bilen kişiydi; o uyurken onu kucaklamıştı.

Heyecanlandığında, yanaklarının narin pembesi vücuduna güzelce yayılıyordu. Eren Wood adının yazılı olduğu dolgun ve soluk teni bile bu etkiyi yaratıyordu.

Onun garip solgunluğu, farkında olmadan erkeklerin arzularını uyandırıyordu, o ise sürekli giysilerini çekip duruyordu.

O tehlikeli derecede naifti ve yanlış erkeğin eline düşerse, yutulmak anlamına gelebilir. Rubens, Macy’nin henüz yetişkinliğe adım attığını hatırlamasaydı, içgüdülerinin kontrolünü kolayca ele geçirmesine izin verebilirdi.

‘Böylesine cahil bir çocuktan tahrik olmak ne kadar saçma.’

Bu, İsim’in etkisi olmalıydı. Öyle olmalıydı.

O, sadece onun ismiyle damgalanmış sıradan bir kızdı, sadece güzel bir yüzdü. Ve Rubens kadere boyun eğmek istemiyordu.

Ona göre kader, güçlülerin konumlarını korumak için kullandıkları sığ bir hileydi. Tanrı’nın şakasına göre dans etmek gibi bir niyeti yoktu.

“Gidelim.”

“Efendim? Geçit töreni geçene kadar beklememiz gerekecek.”

Rubens’in ani emrine, Kronen biraz şaşkın bir şekilde cevap verdi.

“Bu yolu kullanmak yerine başka bir yoldan gidebilir miyiz?”

“Evet, o zaman başka yoldan gidelim…”

Kısa süre sonra, arabanın tekerlekleri tekrar dönmeye başladı ve gecikmeyi önlemek için daha uzun bir yol izlendi.