Portrait of An Arrogant Master - Bölüm 11

Telaşlı duygularını bastıran Macy, önemli bir işi olan biri gibi ellerini özenle hareket ettirdi. Onun rahat tavrından cesaret alarak çene çizgisine ve ensesine masaj yaptı.

Bir süre sonra konuştu.

“Bu kadar yeter.”

Eren onun ellerini tuttu ve düzgünce göğsüne yerleştirdi, ardından çenesini başının tepesine yaslamak için kıvrıldı ve onu kendine yakın tuttu.

“Çok kıpırdanıyorsun ama etkili oluyor gibi görünüyor.”

“Bunu duyduğuma sevindim…”

Sonra diğer eliyle kolunu kızın beline doladı. Bu şehvetli bir hareket değildi, daha ziyade daha iyi iyileşme için temas alanını artırma girişimiydi.

Yine de bu hareket Macy’ye yabancı geldi ve vücudunun gerilmesine neden oldu. Nefes alış verişi düzensizleşti ve avuç içleri terledi. Eren onun bu halini fark etse de etmese de onu kendine yakın tuttu, vücutları mükemmel bir şekilde hizalanmıştı.

Bir çekicin ritmik vuruşu gibi sabit ve güçlü olan kalp atışlarını açıkça hissedebiliyordu. Başka bir insanın yaşam gücünü bu kadar yakından hissetmek alışılmadık bir duyguydu.

“Umarım sadece senin sayende kendimi daha iyi hissetmiyorumdur…”

Uykuya dalmadan önce mırıldandığı sözler sanki ona güveniyormuş gibi geliyordu. Bunu duyan Macy daha önceki telaşlı duygularını anlamaya başladı.

Eren’in kendini rahat hissetmesini sağladığını bilmek onu tatmin etmişti. Bu onu gururlandırmış ve memnun etmişti.

Sürekli azarlandıktan sonra övgü alan bir çocuk gibi, kendini mutlu hissetti. Ancak uzun bir süre sonra elini belli belirsiz onun beline koydu. Adam sanki onun eline bakıyormuş gibi başını eğdi. Macy fark etmemiş gibi yaptı ve gözbağının arkasından gözlerini kapattı.

Kendi kendine empoze ettiği karanlığı rahatlatıcı buluyordu.

***

“Harikaydın, Macy! Gerçekten göklerden gelen bir yetenek. Çok güzel!”

Yannick, Macy’nin resmine hayranlıkla baktı. Bu kez bir vazo ve meyvelerden oluşan bir natürmort yapmıştı.

Sıradan bir konu olmasına rağmen, Macy’nin eşsiz fırça darbeleri sıradan şeyleri özel gösterme konusunda sihirli bir yeteneğe sahipti.

“Lütfen şimdi gidin. Bütün gece resim yaptım ve biraz yorgunum.”

” Öyle mi? Elbette. Burada mı uyuyacaksın?”

“Evet. Biraz kestireceğim ve sonra resme devam edeceğim.”

“Tamam. Dinlenmek de önemli! Biraz uyu.”

Macy’nin biraz sinirli tavrına rağmen, Yannick ipucunu aldı ve odadan çıktı. O çıkar çıkmaz kapıyı kilitledi ve rahatlayarak iç çekti.

‘Vay be… Ucuz atlattım.’

Macy hızla başka bir gizli tabloyu aldı.

Ufku yumuşak bir ışıkla aydınlanan derin bir orman manzarasıydı. Mor gökyüzü rüya gibi güzeldi. Birkaç saat içinde alelacele tamamladığı natürmortun aksine, bu manzara son birkaç gün içinde titizlikle hazırlanmıştı.

Bu eseri kraliyet yarışması için kendi adıyla sunmayı planlıyordu. Kadın katılımcılara karşı bir kural yoktu bu yüzden katılmayı umuyordu.

‘Gerçi geçmişteki kazananlara bakınca, sadece prestijli sanat akademilerinden mezun olanların seçildiği görülüyor…’

Bu nedenle kadınların tanınmış sanatçılar haline gelmesi oldukça zordu.

Ünlü yarışmalar katılımcıların geçmişlerini değerlendiriyordu ve bir sanat akademisine katılmak çok önemliydi. Ancak sanat akademileri, kamusal alanlarda erkek çıplaklığını görmelerini yasaklayan imparatorluk yasaları nedeniyle kadınların katılamadığı zorunlu çıplak kroki dersleri gerektiriyordu.

Sonuç olarak, kadınlar doğal olarak akademilerden ve ardından yarışmalardan dışlanıyor, çıkış yapma şanslarından mahrum kalıyorlardı.

Dahası, Obelite’deki ideal kadının dikkat çekmeden evi idare etmesi bekleniyordu. Bu tür muhafazakâr görüşler topluma nüfuz ederek kadın sanatçıların ilerlemesini engelliyordu.

‘Göndermeyi başarsam bile kazanma şansım düşük. Başka bir plan düşünmeliyim.’

Macy beynini yokladı ama ortaya umut verici bir fikir çıkmadı. Belki de oybirliğiyle onay alacak daha da sıra dışı bir eser çizebileceğini düşündü ama zihni sisle örtülmüş gibi bulanıktı.

‘Gerçekten bir çöküş içinde miyim?..’

Macy derin bir iç çekerek bakışlarını indirdi. Bu tabloyu örten kumaşın altında, üzerinde sadece kaba bir taslak bulunan başka bir tuval gördü. Yakası açık bir gömlek giyen bir adamın büstü resmedilmişti. Bunu görmek onu daha da huzursuz hissettirdi.

‘Bunu neden çizdim ki?’

Bu resmin modeli Eren Wood’du. Gündelik kıyafetine rağmen portrenin genel atmosferi ağırbaşlı ve vakurdu. Ancak, yüz boş bırakılmış ve yüzsüz bir portre haline getirilmiştir.

“Ah…”

Son zamanlarda Eren’le birlikte seanslarını üç günde bire indirmişlerdi. Sarılmak onun için oldukça etkili görünüyordu.

Sık sık sabaha kadar kaldığı düşünülürse bu mantıklıydı. O kadar rahatlamışlardı ki seansları sırasında uyuyakalıyorlardı.

Kendilerini tamamen rahat hissetmeseler bile, bir saat boyunca uzanıp kucaklaşırken uyumamak zordu. Özellikle de zifiri karanlıkta gözleri bağlı olan Macy için uyku için ideal bir durumdu.

‘Eren’in bu seanslar sırasında bu kadar derin uyuması beni hala şaşırtıyor…’

Bir noktada Eren’in keskin temkinliliği yumuşamıştı. Tedaviler sırasında defalarca uykuya dalmasına rağmen, bunu önlemek için herhangi bir önlem almamıştı.

Yan odadaki diğerlerine onu uyandırmaları için talimat verebilirdi ama yapmamıştı. Macy de herhangi bir tereddüt ya da isteksizlik göstermemiş, sadece bir dahaki sefere daha dikkatli olmaya karar vermişti.

Dün gece, seanslarının ortasında uyanmış ve Eren’in kucaklamasını o kadar rahatlatıcı bulmuştu ki ona daha da sokulmuştu.

Eren sanki onu daha fazla uyumaya teşvik edercesine başını hafifçe okşayarak karşılık vermişti.